1«مەن تۈگەشتىم، كۈنلىرىم ئاز قالدى،
قەبرە مېنى كۈتمەكتە.
2مەسخىرىچىلەر مېنى قورشىۋالدى،
ئۇلارنىڭ مېنى ئەخمەق قىلىشلىرىغا قاراپ تۇرۇشۇمدىن باشقا ئامالىم يوق.
3ئى خۇدا، ماڭا كېپىل بولۇشۇڭنى ئۆتۈنىمەن،
چۈنكى، سەندىن باشقا ھېچكىم ماڭا كېپىل بولالمايدۇ.
4سەن ئۇلارنىڭ ئويلىرىنى خىرەلەشتۈردۈڭ،
شۇڭا سەن ئۇلارنى غەلىبىگە ئېرىشتۈرمەيسەن.
5كىشىلەر بايلىقنى دەپ دوستلىرىغا ساتقۇنلۇق قىلسا،
بالىلىرى كور بولىدۇ.
6خۇدا مېنى كىشىلەرنىڭ مازاق نىشانىغا ئايلاندۇرۇپ قويدى،
ئۇلار يۈزۈمگە تۈكۈرمەكتە.
7ئازاب كۆزۈمنى خىرەلەشتۈردى،
ئورۇقلاپ قاقشال بولدۇم.
8بۇ، دۇرۇس ئادەملەرنى ئەجەبلەندۈرۈپ،
بىگۇناھ كىشىلەرنىڭ ئىمانسىزلارغا قارشى تۇرۇشىنى كەلتۈرۈپ چىقارماقتا.
9ھەققانىيلار ئۆز يولىدا چىڭ تۇرىدۇ،
قولى پاك ئىنسانلارنىڭ كۈچى ئاشىدۇ.
10قېنى، سىلەر يەنە بىر قېتىم كېلىڭلارچۇ!
ئىزدىسەم ئىچىڭلاردىن بىرمۇ دانىشمەن تېپىلمايدۇ.
11كۈنلىرىم ئاز قالدى، ئارمانلىرىم يوق بولدى،
كۆڭلۈمنىڭ ئارزۇلىرى بەربات بولدى.
12دوستلىرىم كېچىنى كۈندۈز دەيدۇ،
ئەتراپى قاپقاراڭغۇ بولسىمۇ، لېكىن ئۇلار: ‹يورۇقلۇق يېقىن› دېيىشىدۇ.
13ئەگەر مەن گۆرنى ئۆيۈم دەپ بىلىپ،
قاراڭغۇ لەھەتكە كىرىشنى ئۈمىد قىلسام،
14قەبرىنى ئاتام،
قۇرت-قوڭغۇزلارنى ئانا ۋە ئاچا-سىڭىللىرىم دەپ ئاتىسام،
15ئۇنداقتا ئۈمىدىم نەدە قالىدۇ؟
كىم مېنىڭ ئۈمىدىمنى كۆرەلەيدۇ؟
16ئۈمىدىم ئۆلۈم دەرۋازىسىدىن كىرسۇنمۇ؟
تۇپراقتا مەن بىلەن بىرگە ياتسۇنمۇ؟»
